Ogólnopolska Baza Kolejowa

Morawiecki Leszek (2021-09-17 13:12:58)

Nowa nastawnia stoi w miejscu gdzie stała jeszcze starsza od TSB nastawnia, o architekturze prawie identycznej, jak wieża wodna. W prawym, górnym rogu zdjęcia mały biały domek (teraz po remoncie). W tym miejscu, wokół niego w czasie II Wojny Światowej był hitlerowski obóz pracy, tzw. "obóz za torami" organizacji Schmelta, a on sam mieścił kuchnię obozową. Więźniowie, Żydzi z różnych krajów Europy, budowali tory stacji towarowej.

Morawiecki Leszek (2021-09-17 12:44:18)

Na 100% jest to wyjazd kolarzy spod wiaduktu na ul. Dworcową w Trzebini. Obiekt z kominem to dawna (już wtedy kotłownia) Rafinerii Trzebinia. Komin i jego cień jest na zdjęciu lotniczym z 19.02.1945 r na Fotopolska-małopolska-Trzebinia-zdjęcia lotnicze. Droga, którą obstawia policjant, to droga do Rafinerii między nasypami kolei Kraków-Szczakowa i kolei lokalnej Siersza-Bolęcin.

Paweł (2021-09-17 11:09:10)

Militarnych?

polo (2021-09-16 22:57:21)

Według portalu pasażera, kursy wznowiono.

Adolf Nowak de Piaskowski (2021-09-16 21:28:05)

Ale w końcu zrobione! Linia, czy też raczej bocznica już podłączona do sieci PKP. Sam teren stacji też już uporządkowany po długim remoncie.

Gerson (2021-09-16 21:07:32)

Osobiście nikogo nie spotkałem. Zostało kilka szyn do zabrania w Krobicy, więc chyba ktoś coś jeszcze tam "dłubie".

Watermarines (2021-09-16 19:03:52)

Chyba pomieszczenie do rowerów bądź sklep rowerowy, czy jakoś tak?

MW (2021-09-16 16:24:48)

W programie Kolej+ jest projekt dodatkowej łącznicy z Gorlic w kierunku Nowego Sącza. Co pozwoli nie wjeżdżać dwukrotnie do Zagórzan.

Morawiecki Leszek (2021-09-16 14:17:23)

Opis stacji Trzebinia z lat 50-tych XX w. Jako mały chłopczyk jeździłem często z mamą do Krakowa w wagonach kl.3. Były to austriackie i niemieckie wagony osobowe pamiętające I Wojnę Światową oraz nowe, nieużywane dotychczas do przewozu zwierząt towarowe wagony kryte tzw. "bydlęce". W środku tych ostatnich dobito w poprzek kilka prowizorycznych ław z grubych desek. Ci co siedzieli na ławach pod ścianami wagonu opierali się plecami o ścianę, natomiast pozostali siedzieli plecami do siebie, opierając się o siebie wzajemnie. Przejścia pomiędzy ławami nie było. Trzeba było ławy przekraczać, co było uciążliwe dla kobiet ze względu na spódnice. A teraz o budynku dworca. Do wschodniej jego ściany dobudowane były dwa garaże. Miedzy garażem a ścianą budynku Poczty było wąskie przejście zamykane bramką. Szerokość przejścia była w sam raz na ręczny pocztowy wózek bagażowy. W pierwszym garażu licząc od Poczty stał samochód ciężarowy "Łączności". W drugim, do którego wjazd utrudniało rosnące przy ulicy drzewo, był warsztat i magazyn kół do samochodu. Kładki nad torami wtedy nie było.Idąc ul.Dworcową napotykamy drzwi wejściowe do biurowej części budynku, gdzie w piwnicy był schron plot., a na parterze wejście pracownicze do kas biletowych. Na najwyższej kondygnacji były mieszkania. Mieszkała tam m.in. kolejarska rodzina Mazurkiewiczów. Następne drzwi z kilkoma prowadzącymi do nich schodkami to wejście do poczekalni. Po lewej stronie były dwa okienka kas biletowych i wydawalnia/przyjmowalnia dużego bagażu zamykana kutą, stalową, rozsuwaną kratą. Ściana po prawej podzielona była na trzy części. Na bliższej ulicy wisiały rozkłady jazdy, a pod ścianą stały ławki dla podróżnych. W środkowej części były szerokie, drewniane, oszklone w górnej części, piękne, przedwojenne, dwuskrzydłowe drzwi do restauracji. Pod trzecią częścią ściany była wąska, wykonana z bejcowanego i lakierowanego bezbarwnie drewna trafika. Sprzedawano w niej prasę, papierosy,kosmetyki , mydło, pastę do zębów itp. Wejścia do restauracji strzegł umundurowany starszy wiekiem pracownik kolei, sprawdzając u wchodzących posiadanie biletu kolejowego. Przy drzwiach wyjściowych na peron 1 stało coś w rodzaju lichego konfesjonału bez kratek, gdzie siedział drugi podobny pierwszemu pracownik i sprawdzał bilety lub posiadanie tzw."peronówki". Był to bilet tylko na wejście na perony, do nabycia w kasie biletowej za 2 zł. Restauracja była przedzielona kutą stalową, rzadką kratą od ściany przy drzwiach do żeliwnego ozdobnego słupa, który stał w środku sali i podpierał strop (stoi do dziś). Na kracie zawieszone były doniczki w uchwytach, a w doniczkach rosły jakieś rośliny pnące się i zagęszczające kratę. Po stronie restauracji bliższej peronu stały stoliki restauracyjne, natomiast po stronie bliższej ulicy, za wspomnianą kratą ławy dla podróżnych. Pod przeciwległą do drzwi wejściowych ścianą po stronie bliższej peronu był bufet. W ścianie obok bufetu były kolejne drzwi na klatkę schodową. Schody po prawej bliższej ulicy stronie prowadziły do piwnicy i na piętro. W piwnicy był magazynek m.in. beczek z piwem dla bufetu restauracji. Od strony ulicy była zabezpieczona ok. 0,8 m murkiem, równoległa do ściany restauracji pochylnia, którą staczano pełne i wytaczano puste beczki oraz dostarczano potrzebne produkty. Na piętrze była kuchnia, biura i noclegownia drużyn konduktorskich. W narożniku przy schodach było okienko windy gospodarczej. Po lewej na wprost schodów było wejście do zmywalni naczyń za bufetem. Na wprost były drzwi do restauracji tylko dla podróżnych posiadających bilety 1 klasy. Pamiętam, że strzegący drzwi kolejarz nie wpuścił tam mnie i mojej mamy, gdyż mieliśmy bilety na kl.3. Restaurację obejrzałem przez szyby okien z peronu 1. Stoliki nakryte były białymi obrusami, na których stały zwinięte w trąbkę serwety. Restaurację tą szybko zlikwidowano i w jej pomieszczeniu urządzono świetlicę dla podróżnych. Na końcu budynku stacyjnego były ubikacje. Następnie był wjazd z ulicy dla samochodów, najczęściej Milicji przyjeżdżającej na interwencję lub po aresztanta (o czym będzie dalej), zamykany szeroką dwuskrzydłową stalową bramą. Obok wjazdu, a naprzeciw ustępów był parterowy murowany barak,którego bliższą wjazdu połowę zajmowała Służba Ochrony Kolei (biura + areszt), a dalszą biura spedycji. Peron 1 na długości od wyjścia z poczekalni do końca budynku (przy ustępach) był zadaszony. Dach wspierał się na ozdobnie odlewanych z żeliwa słupach i takiż przęsłach na nich, drugim końcem osadzonych w murze. Przedłużeniem wjazdu dla samochodów było przejście przez tory, aż do peronu 3 z drewnianych podkładów kolejowych ułożonych między szynami torów, równolegle do szyn. Na krańcach peronów z wyjątkiem 3-go stały duże pompy do czerpania wody do parowozów. Idąc peronem 1 dalej na zachód (w stronę Rafinerii) po jego prawej stronie był ślepy tor z kozłem oporowym. Stawały tam czasami wagony pulmana, w których był aparat Rtg i nim prześwietlano płuca mieszkańcom Trzebini, wagony propagandowe z wystawami z zakresu obrony przeciwlotniczej, przeciwchemicznej i przeciwatomowej oraz wagony z propagandą osiągnięć socjalizmu w PRL i komunizmu w ZSRR, a także wagony mieszkalne pracowników elektryfikujących linie i przebudowujących ziemne perony 2 i 3 na murowane. Dalej był magazynek karbidu i budynek lampowni, następnie oszklona nastawnia. W nastawni były potężne dźwignie z stalowymi przeciwciężarami tzw. wajchy, które za pośrednictwem stalowych drutów prowadzonych po krążkach sterowały semaforami i (rozjazdami?). Magazynek, lampownia, nastawnia zostały wyburzone w związku z budową na początku lat 70-tych wiaduktu nad torami. Były pod jego przęsłem. Teren dworca był ogrodzony betonowym płotem z prefabrykatów imitujących wiejski płot (słupki, rygle, sztachety).

irek (2021-09-16 11:50:36)

@Cezary Mirowski, nie wnikając w gusta i guściki, ale wielu mieszkańców Koszalina( bywałem tam w swoim czasie dość często)to dzieło(/) było totalnie nie w temacie, wręcz uznawali to jako reklamę ...Moda Polska ( to taki ówczesny dom mody, dla nie wtajemniczonych)Który nijak się miał do dworca w Koszalinie.